Rozdział 20

Rodzice i wszyscy znajomi Bartka zaangażowali się do poszukiwań naszego synka. Minął tydzień i na razie udało nam się tylko sporządzić rysopis porywacza. Za każdym razem gdy dzwonił telefon, odbierałam z mocno bijącym sercem mając nadzieję, że to policja z dobrymi informacjami. Bartek musiał wrócić do treningów ale trener obiecał mu, że nie będzie go brał na wyjazdy dopóki nie znajdzie się Kacper.

Siedziałam właśnie w salonie i z Felkiem oglądałam telewizje kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko się podniosłam i prawie, że pobiegłam otworzyć. Widząc kto stoi po drugiej stronie otworzyłam szeroko oczy.

- Wpuścisz mnie? – spytała Natalia. Nie wiedząc co powiedzieć odsunęłam się.

- Czego chcesz? – spytałam po kilkunastu sekundach.

- Widziałam w telewizji .. – urwała. – Wiem nie lubimy się ale to okropne co się stało! Może mogę wam jakoś pomóc? – spytała. Przyjrzałam się jej uważniej. Ona taka nie była! Coś kombinowała.

- Dzięki, że wpadłaś ale poradzimy sobie. Pomaga nam wystarczająco dużo osób. – Mówiąc to otworzyłam drzwi chcąc dać jej do zrozumienia, żeby wyszła. Spojrzała na mnie jeszcze raz i westchnęła.

- Dobra jak chcesz. Ale jakby co to dzwońcie – powiedziała i wyszła z mieszkania. Zakluczyłam drzwi i wróciłam do salonu. Przez kolejne kilka godzin nic się nie działo. Położyłam się na kanapie i zasnęłam.

- Pola! – poczułam, że ktoś potrząsa mną. Otworzyłam oczy nabierając więcej powietrza.

- Co jest? – spytałam widząc, że Bartek kuca przy kanapie jeszcze w kurtce.

- Przyniosłem coś – uśmiechnął się do mnie i podniósł jedną rękę do góry w której trzymał reklamówkę i dopiero wtedy poczułam charakterystyczny zapach kebabu. Usiadłam i przejęłam od niego reklamówkę. Wyciągnęłam dwa białe pudełka, a Bartek w tym czasie poszedł się rozebrać.

- Coś nowego? – spytałam.

- Nic – odpowiedział siadając koło mnie. Felek wyczuwając zapach mięsa od razu wskoczył na kanapę między nas.

- Natalia tu była – powiedziałam po kilku minutach.

- Po co?

- Chciała nam pomóc w poszukiwaniach ale odmówiłam jej pomocy. – Spojrzałam na niego.

- Bardzo dobrze zrobiłaś – odpowiedział uśmiechając się do mnie. Zjedliśmy i położyliśmy się spać.

Przebudziłam się bo ktoś dzwonił.

- Bartek! – szturchnęłam do ale jak zawsze nic. – Bartek telefon! – podniosłam się podpierając się na łokciu.

- Mmm – mruknął wyciągając rękę i na oślep szukając telefonu na szafce nocnej. W końcu odebrał. – Halo? – na to co ktoś powiedział po drugiej stronie Bartek momentalnie się rozbudził i usiadł. – Gdzie? Kiedy?

- Co się stało? – spytałam przerażonym głosem czując, że chodzi o Kacperka.

- Znaleźli Kacpra – powiedział mi szybko – Tak zaraz będziemy! – powiedział wstając. Zamarłam mój synek się znalazł! Po kilku sekundach dopiero dotarło do mnie, że Bartek się ubiera.

- Jadę z tobą! – powiedziałam i szybko zaczęłam zrzucać z siebie pidżamę i nakładać ubrania. W ekspresowym tempie znaleźliśmy się w samochodzie i jechaliśmy na komisariat.

- Gdzie jest mój syn?! – spytał Bartek wpadając do środka komisariatu. Po drodze złamał chyba wszystkie przepisy ruchu drogowego.

- Kacper! – szepnęłam widząc jak jakaś policjantka wchodzi do pomieszczenia z dzieckiem na rękach. Podbiegłam do niej i zabrałam jej Kacperka mocno tuląc do siebie. – Kacper! – zalałam się łzami i całowałam synka po główce. Bartek znalazł się przy mnie i przytulił nas oboje. – Zaraz zabierzemy się do domu! – szeptałam.

- Przepraszam ale … - zaczął jakiś policjant ale kobieta która przyniosła mi Kacpra uciszyła go. Nie mieliśmy teraz z Bartkiem głowy do tego żeby wnieść jakiekolwiek oskarżenia.

- Jak go znaleźliście? – spytał w końcu Bartek.

- Jakaś starsza kobieta zadzwoniła do nas godzinę temu, że chyba wie gdzie jest państwa syn. Mówiła, że chciała zadzwonić wcześniej ale chciała się upewnić. Mówiła też że nigdy nie widziała u swoich sąsiadów jakiegokolwiek dziecka i nie chciała niesłusznie oskarżać pana Pawła i pani Natalii. – Na samo słowo „Natalia” oderwałam wzrok od syna.

- Jaka suka! Przyszła jeszcze do nas żeby nam pomóc! – wiedziałam, że chodzi o byłą dziewczynę Bartka.

- Spokojnie! – powiedział Bartek obejmując mnie. Znałam go już na tyle, że po głosie słyszałam, że jest zdenerwowany.

- Znają państwo porywaczy?

- Tak – odpowiedzieliśmy razem.

- Ale nie chcemy być ciągani po sądach – zaznaczył Bartek. – Proszę to załatwić.

- Czy małego badał lekarz? – spytałam.

- Tak – odpowiedziała policjantka. Bartek poszedł razem z mężczyzną do innego pokoju a ja usiadłam na krzesłach stojących przy ścianie. Kacper spał spokojnie w moich ramionach a ja nie mogłam nacieszyć się jego widokiem i tym, że jest cały i zdrowy. Znów miałam go przy sobie. Po kilku minutach kobieta, która cały czas tu była przyniosła mi kubek ciepłej herbaty.

- Proszę!- powiedziała podając mi kubek i uśmiechając się.

- Dziękuję – odwzajemniłam gest biorąc kubek. Kobieta usiadła koło mnie.

- Trochę tu pani posiedzi.

- Najważniejsze, że Kacper już się znalazł – upiłam łyk herbaty. Ale miała rację. Kiedy wychodziliśmy z komisariatu dochodziła godzina szósta rano. Z relacji Bartka, którą opowiedział mi w drodze do domu, wychodziło na to że będziemy mieć spokój. Nie będziemy ciągani po sądach i tym podobne. I bardzo dobrze, już i tak ten ostatni tydzień mnie nerwowo wyczerpał, nie wytrzymałabym kolejnych. 

Wróciliśmy do domu. Podałam Kacpra Bartkowi, żeby zdjąć kurtkę i kozaki a potem wzięłam małego i poszłam z nim do sypialni. Rozebrałam go z kurtki i położyłam na łóżku kładąc się koło niego. Słyszałam jak Bartek z kimś rozmawia. Po kilku minutach przyszedł i usiadł koło mnie.

- Prześpij się – powiedział kładąc swoją rękę na moim ramieniu. Pokręciłam przecząco głową.

- Nie chce.

- Już jest ok. Nikt go już nie zabierze. – Spojrzałam w oczy Bartka i usiadłam. Sama nie wiem kiedy ale objęłam go i przysunęłam do siebie a potem pocałowałam. Gdy tylko zorientowałam się co zrobiłam szybko się odsunęłam.

- Przepraszam – szepnęłam speszona. Próbowałam uciec gdzieś wzrokiem ale zauważyłam, że Bartek się uśmiecha. Ujął moją twarz i pocałował. Oddałam pocałunek. Kiedy się w końcu od siebie oderwaliśmy Bartek oparł swoje czoło o moje. Ciągle miałam zamknięte oczy ale uśmiechałam się. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Kurek ma na twarzy wielkiego banana. – Kocham cię Bartek! – powiedziałam patrząc prosto w jego oczy. Uśmiechnął się jeszcze szerzej a ja myślałam, że moje serce zaraz eksploduje. Pół roku mi to zajęło. 

- Ja też cię kocham Pola! - powiedział i znów mnie pocałował. 

****

Jest i kolejny rozdział. Nie wiem w sumie co zrobić dalej, usunęłam epilog. Wszyscy mi piszą, że blog jest świetny, boję się, że jak zacznę pisać dalej to coś spierdolę i nikt już nie będzie czytał. Tak więc ... nie wiem co dalej.

Pozdrawiam!