Rozdział 18

- Halo! Proszę pani! – słyszałam głos dobiegający z daleka, jakby z drugiego pokoju. Poczułam też, że ktoś lekko uderza mnie po policzkach. Bardzo powoli uniosłam powieki ale zaraz szybko je zamknęłam. Głowa bolała niemiłosiernie.- Halo! Proszę pani! Wszystko w porządku?  Słyszy mnie pani? – znów ten sam głos. Otworzyłam jeszcze raz oczy i poczekałam aż obraz mi się wyostrzy. Przed sobą zobaczyłam kilka twarzy pochylających się nade mną.

- Co – co się stało? – spytałam łapiąc się za głowę. Rozpoznałam tą kobietę. Mieszkała nad nami. Wokół zgromadziło się kilka osób. Próbowałam wstać ale jakiś mężczyzna mnie powstrzymał.

- Proszę uważać! Co się stało? – powtórzył pytanie mężczyzna, którego nie znałam. Nagle sobie wszystko przypomniałam! Wstałam szybko z zimnej ziemi, co nie było dobrym pomysłem bo szybko zakręciło mi się w głowie i omal nie straciłam równowagi. Na szczęście ktoś mnie podtrzymał. Dopiero teraz usłyszałam szczekanie Felka.

- Kacper! – powiedziałam i rzuciłam się do wózka, który stał niedaleko. Odgarnęłam kocyk ale nikogo tam nie było. – Gdzie jest moje dziecko?! – krzyknęłam do ludzi stojących przy mnie.

- Proszę się uspokoić!

- Kto zabrał moje dziecko! – krzyknęłam, a zaraz potem zalałam się łzami. Poczułam, że ktoś łapie mnie za ramię.

- Trzeba zadzwonić na policję.

- Bartek – szepnęłam przerażona. Boże, co ja zrobiłam?!

- Mamy do kogoś zadzwonić? – spytał się ktoś ale wtedy też odezwała się czyjaś komórka. Po kilku sekundach rozpoznałam w melodii swój dzwonek. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i dławiąc się łzami odebrałam. – Ha-alo?

- Pola gdzie ty jesteś? – to był Bartek.

- W parku – zapłakałam. – Proszę przyjdź! – zdążyłam powiedzieć i ten się rozłączył. Ktoś już dzwonił na policję i pogotowie. Mężczyzna, który wcześniej nie pozwalał mi wstać teraz pomagał mi stać. Po kilku minutach już tonęłam w objęciach Bartka.

- Pola! Co się stało? Czemu płaczesz?! – pytał ujmując moją twarz w dłonie.

- Kacper … - zdążyłam wykrztusić i pokazać na pusty wózek u którego nadal był przyczepiony Felek. Bartek tak samo jak ja rzucił się do wózka, a potem pytał ludzi gdzie jest nasz syn.

- Już w porządku! Cii! – powiedział kiedy zorientował się w jakim jestem stanie. Przytulił mnie do siebie, a potem zaczął wypytywać ludzi co się stało ale już tego nie słyszałam. W głowie miałam tylko jedno pytanie gdzie jest moje dziecko?!

Po kilkunastu minutach przyjechała karetka i policja. Nie byłam jakoś ciężko ranna, rana na głowie nie potrzebowała szwów dzięki czemu oszczędziłam sobie wizyty w szpitalu. Niestety wizyta na komisariacie była konieczna. Powiedziałam im tylko, że wybrałam się na spacer i że za mną szedł ktoś w szerokiej ciemnej kurtce z kapturem na głowie. Nie widziałam jego twarzy. W domu byliśmy około pierwszej w nocy. Bartek dał mi jakieś tabletki na uspokojenie i trzymał za rękę dopóki nie usnęłam.

Kiedy obudziłam się następnego dnia myślałam, że to tylko głupi koszmar. Podniosłam się z łóżka i podeszłam do łóżeczka Kacperka ale nie było go tam. Tylko Felek leżał obok jak co nocy. Znów zalałam się łzami, Bartek bardzo szybko znalazł się przy mnie i przytulił.

- Już spokojnie – szepnął prosto w moje włosy gładząc mnie po plecach. – Znajdziemy go! Obiecuję – szepnął to ostatnie i pocałował mnie w czubek głowy. Staliśmy tak przez chwilę na środku pokoju a potem Bartek zaprowadził mnie do kuchni gdzie czekało na mnie śniadanie. Nie miałam ochoty ale szatyn zmusił mnie żebym zjadła chociaż trochę. Gdy w końcu zmusiłam się żeby przełknąć ostatni kęs kanapki wstałam od stołu i udałam się do sypialni. Przebrałam się i wyszłam, Bartek już na mnie czekał. Mieliśmy iść na policję, dać zdjęcie Kacpra i tak dalej. Kurek przypinał właśnie smycz Felkowi kiedy drzwi wejściowe otworzyły się.

- Boże! Pola! – to Dagmara wpadła do mieszkania jak burza, i z gracją omijając Bartka, przytuliła mnie mocno do siebie. Usłyszałam, że drzwi się zamykają. – Jak to się stało?

- Ktoś mnie uderzył i straciłam świadomość, a jak się obudziłam jego … - głos mi się załamał i zaczęłam płakać. Bartek momentalnie znalazł się przy mnie.

- Zostaniecie z nią? Muszę skoczyć na komisariat dać im zdjęcia. Pola może zostać, wczoraj i tak ją wymęczyli.

- Oczywiście, że zostaniemy! – powiedziała szybko Dagmara. Michał kiwnął głową.

- Ja muszę lecieć na trening ale spokojnie wyjaśnię trenerowi co się dzieje. I jeśli możemy jakoś pomóc to mówcie.

- Dzięki – Bartek uśmiechnął się na moment. Odpiął smycz Felkowi i wyszedł razem z Michałem uprzednio całując mnie w czoło.

- Chodź zaparzę ci herbaty – Dagmara zaprowadziła mnie do kuchni i posadziła na krześle. Musiała się sama obsługiwać bo ja nie byłam w stanie niczego zrobić. Felek usiadł koło mnie kładąc łepek na moich kolanach. – Nawet nie mogę sobie wyobrazić jak się czujesz! To okropne jak można komuś porwać dziecko?! Mam nadzieję, że szybko go złapią. Widziałaś go? – odwróciła się do mnie.

- Miał na sobie ciemną kurtkę i kaptur na głowie, widziałam go tylko przez chwilę jak się odwróciłam. To moja wina! – znów zalałam się łzami. Dagmara postawiła przede mną kubek parującej herbaty i przytuliła.

- No już spokojnie! Znajdziemy go!

Musiało minąć kilkanaście minut zanim się uspokoiłam. Połknęłam też dwie tabletki na ból głowy, wypiłam herbatę i położyłam się spać. Kiedy się obudziłam usłyszałam przyciszony głos Bartka dobiegający z salonu. Podniosłam się powoli i poszłam do salonu, stanęłam w progu i dosłownie chwilę potem byłam przytulana przez Bartka, posadził mnie na kanapie i usiadł obok.

- I co powiedziała policja? – spytałam, żeby przerwać ciszę.

- Wzięli zdjęcia i sprawa ma iść dalej. Mają ją nagłośnić – odpowiedział mi Kurek. Spojrzałam na niego.

- To dobrze! – odezwał się Michał. – W ten sposób szybciej go znajdziemy! – uśmiechnął się do mnie.

- My będziemy się już zbierać – powiedziała powoli Dagmara. – Musimy jeszcze odebrać dzieciaki od mamy ale jak będziecie czegoś potrzebować to dzwońcie o każdej porze.

- Dziękujemy! – odpowiedział za nas Bartek. Winiarscy pożegnali się a Kurek odprowadził ich do drzwi i szybko wrócił do mnie. – Zjesz coś? – spytał. Pokręciłam tylko głową, że nie. Bartek westchnął i znów mnie przytulił. – Musisz jeść. Wiem, że jest ci trudno, mi też jest, ale musimy być silni. Dla Kacpra! Znajdziemy go, zobaczysz, już za kilka dni będziesz go prosić, żeby dał ci pospać minutkę dłużej. – zaśmiał się. Również się zaśmiałam i przypomniałam sobie jak przynieśliśmy go ze szpitala. Przez pierwsze kilka dni dał nam popalić ale potem był już spokojniejszy.

Kilka dni temu Kacper leżał na ten kanapie a ja z Felkiem siedzieliśmy na podłodze. Mały spał a ja się po prostu na niego patrzyłam, wtedy też Bartek wrócił z treningu.

- Jestem! – krzyknął od progu jak to miał w zwyczaju.

- Ciiicho! – syknęłam na niego kiedy mały poruszył się niespokojnie, prawie czterdzieści minut go usypiałam.

- Przepraszam! – odszepnął pojawiając się w salonie. – Cześć! – pocałował mnie w policzek i usiadł obok. – Cześć Młody! Byłeś grzeczny?

- Tak, bardzo – zaśmiałam się. – W szczególności wtedy kiedy chciałam go przewinąć a on krzyczał a potem mnie obsikał – Bartek parsknął śmiechem.

- Właśnie zastanawiałem się co tak śmierdzi – walnęłam go w rękę. – Co na obiad?

- Pomidorowa. Zaraz odgrzeję – powiedziałam wstając.

Uśmiechnęłam się sama do siebie, a potem przypomniało mi się jak Bartek pierwszy raz go przewijał i cały się ubabrał, wtedy zaśmiałam się głośniej.

- Z czego się śmiejesz? – spytał spoglądając na mnie.

- Przypomniało mi się jak przewijałeś Kacpra pierwszy raz i cały się ubrudziłeś. - Bartek też się zaśmiał. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że telewizor jest włączony i że mówią o naszym synku. Wyprostowałam się i uważnie słuchałam. Bartek ma rację, muszę wziąć się w garść, dla Małego!

***

Jestem z malutkim opóźnieniem ale dopiero teraz skończyłam pisać, taki prezent na Mikołajki xD.

Podobał się? Komentujcie!

Pozdrawiam!