Rozdział 13

Serce zabiło mi mocniej. Odwróciłam się i spojrzałam na niego wyczekując dalszego rozwinięcia zdania.

- Tak? – spytałam i wtedy właśnie zadzwonił mój telefon. Nie no dzięki! Ten ktoś ma niezłe wyczucie czasu! Wyciągnęłam komórkę z kieszeni kurki i spojrzałam na wyświetlacz. – Przepraszam na chwilę – powiedziałam i oddaliłam się. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam aparat do ucha. – Halo?

- Cześć Pola! Z tej strony Paweł!

- Paweł!? – zdziwiłam się. Nie dawałam mu chyba swojego numeru. – Skąd masz mój numer?

-Dałaś mi go, nie pamiętasz? – zaśmiał się - Nie przeszkadzam? – „Tak przeszkadzasz! Przeszkodziłeś! Bartek miał mi coś powiedzieć ważnego!”

- Nie skąd! – powiedziałam zamiast tego.

- To super! Wiesz chciałem ci życzyć wszystkiego dobrego w Nowym Roku!

- Dziękuję i nawzajem! – uśmiechnęłam się lekko.

- Tak sobie pomyślałem, że może wyskoczymy jutro razem na obiad czy coś?

- Nie wiem …

- No wieź! Nie daj się namawiać! Dobra to pojutrze co ty na to?

- No dobra – westchnęłam. – Przepraszam cię ale muszę już kończyć. To cześć!

- Do zobaczenia! – rozłączyłam się i schowałam telefon. Odwróciłam się ale Bartka już nie było na tarasie. Weszłam do środka i zobaczyłam, że siedział na kanapie i oglądał coś.

- O! Już jesteś! Chodź właśnie zaczął się „Kogel – mogel” – powiedział poklepując miejsce koło siebie. Kiwnęłam głową i poszłam odwiesić kurtkę. Wróciłam szybko i usiadłam koło niego i zaczęłam oglądać. Wiedziałam, że już teraz nie powie mi co miał powiedzieć.

Nie za bardzo mogłam się skoncentrować na filmie bo Bartek ciągle się wiercił. A to położył nogi na stolik po to by za chwile je ściągnąć, potem poszedł do łazienki i wrócił, potem do kuchni i wrócił w końcu nie wytrzymałam i spytałam się go.

- Co ty tak się wiercisz i łazisz? Oglądaj! – Wychyliłam się i pociągnęłam go za rękaw bluzy. Usiadł znów na kanapie i westchnął. – Co jest? – przyglądałam się mu. Długo na mnie nie patrzył a ja wiedziałam, że chodzi o moją rozmowę. Na bank zapyta o Pawła!

- Boisz się? – spojrzał w końcu na mnie. Zmarszczyłam brwi.

- Mógłbyś sprecyzować pytanie?

- No chodzi mi o to że ja nigdy nie zajmowałem się takim małym dzieckiem i trochę się boję, że nie dam sobie rady. Wiesz jakbyś ty już miała „doświadczenie” – ujął ostatnie słowo w tak zwane zajączki – to czułbym się o wiele lepiej.

- Wiesz – westchnęłam. – Kiedyś miałam kontakt z roczną dziewczynką, to się liczy? Ej! Przecież masz młodszego brata – przypomniało mi się o Kubie.

- Tak, ale przecież się nim nie zajmowałem jak był taki mały.

- To mamy problem – zaśmialiśmy się. Pogadaliśmy jeszcze trochę po czym stwierdziliśmy, że idziemy spać. Spaliśmy długo bo do dwunastej. Zdążyliśmy zjeść śniadanie, spakowaliśmy się i do samochodu. Droga powrotna szybko nam minęła, ciągle się śmialiśmy i wygłupialiśmy.

Tego samego dnia, wieczorem, spotkaliśmy się z Karolem, Olą i Andrzejem. Przyszli do nas „świętować” Nowy Rok. Bartek był w świetnym nastroju chodź nie wiem skąd on się wziął bo nawet nie pił z chłopakami.

Następnego dnia Kurek poszedł na trening a ja szykowałam się do umówionego spotkania z Pawłem. Nałożyłam na siebie czarne legginsy i beżowy sweterek. Włosy związałam w wysokiego kucyka i mogłam wyjść. Felka podrzuciłam sąsiadce. Na dworze było strasznie zimno, szłam tak szybko jak tylko mogłam a dodatkowy balaścik nie pomagał. W końcu znalazłam się przed restauracją, weszłam szybko i wzrokiem zaczęłam szukać Pawła. Dostrzegłam go na końcu sali tuż przy czerwonym parawanie. Gdy podeszłam do stolika brunet wstał i przywitał się ze mną buziakiem w policzek podczas gdy ja odwieszałam kurtkę na oparcie krzesła, następnie podsunął mi krzesło i w końcu sam usiadł.

- Jeszcze tutaj nie byłam – zaczęłam rozmowę.

- Otworzyli ją miesiąc temu, kolega powiedział, że jedzenie jest całkiem smaczne – uśmiechnął się do mnie. Sama nie wiem czemu się zgodziłam z nim spotkać. Obiecałam kiedyś Bartkowi, że nie będę się z nim widywać ale coś mnie do niego ciągnie. Odwzajemniłam uśmiech. Po chwili przyszedł kelner i wręczył nam menu. Zamówiłam sobie kotleta z piersi kurczaka z pieczonymi ziemniakami i surówką, Paweł wziął to samo. – Czemu nie mogłaś ostatnio rozmawiać?

- Byłam z Bartkiem – odpowiedziałam, wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił.

- On mnie chyba nie lubi co?

- Raczej nie przepada za tobą – uśmiechnęłam się lekko. – Ale to chyba idzie w obie strony? – uniosłam brew, zaśmiał się.

- Niee! – uniósł ręce w obronnym geście – Ja mu po prostu tylko zazdroszczę czegoś co on ma a ja nie. – Zamyśliłam się. W sensie, że ja?

- Czego? – spytałam, ale chyba nie chciałam znać odpowiedzi.

- Ciebie – uśmiechnął się znowu a ja czułam, że moje policzki robią się całe czerwone a w głowie zapala się ostrzegawcza lampka by stąd jak najszybciej wiać. Na moje szczęście z tej krępującej sytuacji uratował mnie kelner przynosząc nasze zamówienie. Ja zabrałam się za jedzenie, nie powiem było całkiem dobre, muszę powiedzieć Bartkowi, żebyśmy się tu kiedyś wybrali, a Paweł zaczął o czymś nawijać. Co jakiś czas oczywiście się wtrącałam do rozmowy a potem to już rozmawialiśmy swobodnie, bo nie gadaliśmy o mnie. Zamówiliśmy sobie jeszcze deser, a że zbliżała się godzina piętnasta i Bartek niedługo wracał z treningu musiałam się zbierać. Paweł odprowadził mnie do parku.

- No to cześć – uśmiechnęłam się.

- Pa – powiedział, nagle nachylił się nade mną i poczułam jego usta na swoich. Stałam tak sparaliżowana i zaskoczona całą sytuacją, że nie wiedziałam kompletnie co mam robić. Po kilkunastu sekundach odsunęłam się od niego i nie obracając się za siebie ruszyłam do domu.

Weszłam do mieszkania trzaskając drzwiami, rozebrałam się szybko i poszłam do kuchni. Wydawało mi się że o czymś zapomniałam, wtedy też natrafiłam wzrokiem na miskę Felka. No tak Felek! Został u sąsiadki! Poszłam więc szybko do niej i odebrałam psa dziękując kilkakrotnie za opiekę. Wróciłam i zabrałam się za odgrzewanie obiadu dla Bartka.

Dwadzieścia minut później wrócił Kurek, rozebrał się i przyszedł do kuchni akurat wtedy wyciągałam talerz, który wypadł mi z ręki.

- Kurwa! – przeklęłam. Schyliłam się szybko żeby pozbierać rozbite szkło.

- Wow! A jednak przeklinasz! – zaśmiał się Bartosz znajdując się koło mnie i pomagając mi. – Dobra zostaw to – powiedział łapiąc mnie za ręce – sam posprzątam. – Westchnęłam ale posłuchałam się go. Przytrzymując się szafki wstałam i sięgnęłam po drugi talerz, tym razem udało mi się go nie wypuścić. Nałożyłam mu obiad i postawiłam na stole. Chciałam mu jeszcze zrobić herbaty ale ten złapał mnie za ramiona i posadził na krześle. – Co ci? – spytał wstawiając wodę.

- Nic.

- No przecież widzę! – usiadł naprzeciw mnie i zabrał się do jedzenia.

- Mam zły dzień – odpowiedziałam przecierając twarz dłonią.

- Gdybyś nie była w ciąży powiedziałbym, że masz okres – zaśmiał się. Spojrzałam na niego z politowaniem ale uśmiechnęłam się. Wypiłam herbatę i poszłam się położyć.

Wstałam to była już godzina dziewiętnasta. Słyszałam telewizor więc poszłam do salonu. Usiadłam koło Bartka i zamurowało mnie kiedy spojrzałam na ekran.

- Wyspałaś się? – spytał spoglądając na mnie. – Hej! – pomachał mi dłonią przed twarzą. – Co jest?

- Nic – potrząsnęłam szybko głową i usiadłam wygodniej. Bartek spojrzał na telewizor i na mnie, potem znów na telewizor i na mnie.

- To twój ojciec?

- Tak. – Mija piąty miesiąc a oni ani razu nie zadzwonili do mnie.

- Tęsknisz za nimi? – zaśmiałam się.

- Jak można tęsknić za kimś kto wyrzucił cię z domu i nie pomógł kiedy tego potrzebowałeś? – spojrzałam na niego.

- Wiesz to jednak twoi rodzice …

- Już nimi nie są. Jak na treningu? – spytałam szybko, żeby nie drążył tematu moich rodziców. Przyglądał się mi kilka sekund.

- Dobrze i nie zmieniaj tematu! – pogroził mi palcem. – Nie chciałabyś kiedyś do nich zadzwonić?

- Nie.

- A jakby oni do ciebie zadzwonili to byś odebrała?

- Nie wiem! – zdenerwowałam się. – Nie wiem co by było gdyby ale wiem co się stało! Wyrzucili mnie z domu bo powiedziałam im, że jestem w ciąży! Ich cudowna córeczka zgrzeszyła …

- Spokojnie! – Bartek złapał mnie za rękę. – Gdyby nie ja pewnie byś nie była tak wściekła na nich… - uniosłam wysoko brwi.

- Coo? – przypomniał mi się moment kiedy wracaliśmy od Winiarskich a Bartek był nawalony i gadał różne rzeczy.

- No tak! Gdybym nie zrobił ci dziecka pewnie byś była teraz na wymarzonych studiach …

- Wcale nie chciałam na nie iść – zmarszczył brwi. – Wszyscy chcieli, żebym poszła w ślady ojca. To było ich marzenie a ja chciałam, żeby byli szczęśliwi – wzruszyłam ramionami. Zaśmiałam się.

- Co?

- Pamiętasz jak byliśmy u Winiarskich?

- Powrotu nie pamiętam ale mniejsza z tym …

- Byłeś tak nawalony, że wtedy powiedziałeś mi, że „zjebałeś mi życie”. Wcale nie przeklęłam! – Ostrzegłam go od razu. – Cytowałam ciebie!

- Jak jestem pijany mówię różne rzeczy ale to była prawda – posmutniał trochę. Zagryzłam wargę.

- Z drugiej strony to nasze „spotkanie” uratowało mnie przed studiami – uśmiechnęłam się, on również. – No i pierwszy raz w życiu mam psa i rzuciłam palenie!

- Paliłaś?!

- Właściwie to popalałam – zaśmiałam się. Kurek pokręcił głową niedowierzając.

- Boże! Czego ja się tutaj o tobie dowiaduje! Chodź tu do mnie! – spojrzałam na niego pytająco. – Mówiłem ci już kiedyś, że przytulanie uspokaja! – zaśmiałam się ale przysunęłam się do niego, a wtedy Bartek przytulił mnie do siebie. – Ej! Kacper mi się wbija w biodro!

- I bardzo dobrze! – spojrzałam na swój brzuch. – Mocniej go kopnij młody!

- Nie no! Tego to już za wiele! Nie zabieram cię na mecz. – Wyprostowałam się szybko.

- Co? Czemu? Obiecałeś!

- Żartowałem. – zaśmiał się. – Ale najpierw musimy zrobić przymiarkę i sprawdzić czy żółty i czarny ci pasują.

- Czemu żółty i czarny? – spytałam marszcząc brwi. Bartek westchnął i opadł na poduszki. – Ej no poważnie pytam!

- Poczekaj tu. – Wstał i znikł na chwilę w sypialni. Przyszedł po kilku sekundach i pokazał mi swoją koszulkę w żółto-czarne pasy. – Wkładaj! – rzucił mi ją więc szybko ją założyłam. Była nawet luźna. Nie licząc brzucha gdzie była trochę opięta. – No wyglądasz super! – powiedział zdążyłam podnieść głowę i usłyszałam, że robi mi zdjęcie. – Ustawię sobie na tapetę! – zaśmiał się. A ja stałam w koszulce Bartka i przeglądałam się. Pierwszy raz pójdę na mecz specjalnie dla niego! Już nie mogę się doczekać!

***

Łapce nowy rozdział i komentujcie a ja lecę na randkę z Mickiewiczem i geografią. 

Pozdrawiam!